Commercieel Fotograaf voor Reclame- en Communicatiecampagnes in Nederland - Val Camonica

Luxe aan het water & sportief in bergen.

Meren, daar zijn er veel van in Lombardije. De meeste zijn adembenemend en het is er goed toeven. Maar wie een heel andere kant van de regio wil zien gaat naar Val Camonica. We reizen vanaf de noordkant van het Lago d’Iseo door Val Camonica naar Ponte di Legno in de Alpen.

TEKST EN FOTOGRAFIE JEROEN BERENDS

Het is donker en fris in de kelder van wijnhuis Bersi Serlini. Onder bakstenen gewelven staan tientallen meters wijnrekken uitgeklapt. De flessen Franciacorta zijn met hun hals in de rekken gestoken. Sara, die onze groep rondleidt, legt net uit wat de Franciacorta-wijn zo bijzonder maakt als ik op de achtergrond wat geschuifel en gerinkel hoor. In het donker zie ik iemand heen en weer bewegen. “Dat is Francesco. Hij draait alle flessen om, dat hoort bij het tweede fermentatieproces”, legt Sara uit. Hij is er duidelijk bedreven in en in een mum van tijd heeft hij alle flessen op de eerste rij omgedraaid. Franciacorta-wijn is vergelijkbaar met champagne en wordt op dezelfde manier geproduceerd, volgens de zogenaamde ‘klassieke

methode of méthode champenoise’. Het belangrijkste verschil met de gewone wijnproductie is dat de wijn tweemaal gefermenteerd wordt. Hierbij ontstaan de bubbels die zowel champagne als Franciacorta kenmerken. Uiteraard neem ik een fles mee, want een zwoele Italiaanse avond en de aardse smaken van de Franciacorta Brut Cuvée Rosé gaan goed samen.

Historie en plezierboten

Het kan in Lombardije drukkend warm worden maar op de boot op het Lago d’Iseo is het goed uit te houden. Ik sta op het veer naar Monte Isola en verheug me al op de zonsondergang. Het voordeel van een verblijf op zo’n klein eiland is dat je altijd de juiste plek kunt vinden om die te bewonderen. Als ik later langs het water loop merk ik dat ik niet de enige ben met dit idee. Op de weg die niet veel breder is dan een Nederlands fietspad word ik constant ingehaald door scooters, of ze komen me tegemoet als ze terugkomen van het zwemmen. Maar er is genoeg plek dus ik kies een bankje en strijk neer. De fles plopt en de zonsondergang kan beginnen. Ik overnacht in Castello Oldofredi. De ruime kamer bevindt zich in het middeleeuwse gedeelte van het kasteel. Beneden zijn een ruime eettafel en zelfs een compleet keukenblok. Boven op de vide vind je het bed en de badkamer. Er is uitzicht op het meer. De muren zijn ruw en onbewerkt.

wordt hier omringd door het verleden. Na een uitgebreid ontbijt op het zonnige terras stap ik de volgende ochtend weer op een boot. Geen veerboot maar een Invictus SX280 van Nautica Bertelli om precies te zijn. Een snelle, luxe boot die past bij de status van dit meer. Niet voor niks is dit ook de thuisbasis van de originele fabriek van het vlaggenschip van de Italiaanse plezierboten: Riva. Tijdens de rondvaart varen we erlangs. Een splinternieuwe boot wordt net te water gelaten voor een testvaart. We passeren ook luxe optrekjes, meestal gelegen op kleine privé-eilandjes, zoals het kleine kasteel van de familie Beretta, de wapenfabrikant, op het Isola di San Paolo. Gisteren werd dit eiland nog prachtig opgelicht door de ondergaande zon terwijl ik genoot van mijn Franciacorta, nu zie ik het in een wat ander licht.

Lago d'Iseo Jeroen Berends Fotografie

Lago d'Iseo - Jeroen Berends Fotografie

Borgo Bienno - Jeroen Berends Fotografie

Water en vuur

Op weg naar het noorden houden we de rivier de Oglio aan onze linkerhand. Stroomopwaarts richting de Italiaanse Alpen maken we een stop in Borgo Bienno. Met zijn plek op de lijst van ‘Borghi più belli d’Italia’ een stop waard. Deze vestingstad herbergt een mooi historisch centrum, waar al snel opvalt dat er veel ijzerwaar aan de muren hangt. Het doet soms denken aan een middeleeuwse bouwmarkt. Dat dit geen toeval is, vertelt Davis, een ijzersmid die ook opleidingen aanbiedt en een klein museum draaiende houdt: “Bienno is echt een stad van ijzersmeden. De

mensen waren trots op hun ambacht en daarom zie je ook nog zo veel ijzerwaar aan de huizen hangen.” Op de achtergrond gloeit de oven en in zijn werkplaats hangt nóg meer gereedschap dan in de rest van het stadje. Vol enthousiasme demonstreert hij hoe je ijzer smeedt en bijvoorbeeld een schep of een goed zwaard maakt. Ook verklapt hij de juiste tactiek voor een zwaardgevecht. Ik vraag de omstanders om een stapje achteruit te zetten en doe een poging. Het geheim? Het zwaard het werk laten doen. We lopen verder de werkplaats in, waar een enorme hamer hangt. Deze wordt aangedreven door het water dat buiten langs de raderen loopt. Deze slaat automatisch neer en tilt zichzelf weer op. Vroeger werd deze door twee personen bediend. Een die het ijzerwaar onder de hamer hield en de ander die keek of het goed ging en eventueel aan de noodstop kon trekken. 'Wat Bienno zo bijzonder maakt is dat we het water uit de bergen voor alles gebruiken. Het loopt van boven in het dorp via allerlei kanaaltjes, gootjes en pijpen naar de plekken waar het nodig is. De molenaar gebruikt het om graan tot meel te malen, wij gebruiken het om deze hamer aan te drijven en zo werd en wordt het water op vele manieren gebruikt. In het oude Bienno waren twee dingen belangrijk: water en vuur.”

Bergop Ponte di Legno ligt aan de grens van Lombardije met Trentino, waar een aangename sfeer hangt, wat relaxter dan beneden in de vallei. De hitte drukt hier niet zo op je. Ik maak een rondje door het centrum dat gespleten wordt door twee stroompjes. De Torrente Frigidolfo en Torrente Narcanello voegen zich samen onder aan het dorp. Er zijn dan ook vele charmante bruggetjes te vinden in het dorp. Veelal van hout maar toch is dat niet waar de naam Ponte di Legno (houten brug) vandaan komt. Die komt van een familie met de naam Di Legno. Er is in het plaatsje een aantal charmante restaurants en hippe bars. Mensen kletsen bij op de terrassen en pleintjes en

Ponte di Legno - Jeroen Berends Fotografie

Bergop Ponte di Legno ligt aan de grens van Lombardije met Trentino, waar een aangename sfeer hangt, wat relaxter dan beneden in de vallei. De hitte drukt hier niet zo op je. Ik maak een rondje door het centrum dat gespleten wordt door twee stroompjes. De Torrente Frigidolfo en Torrente Narcanello voegen zich samen onder aan het dorp. Er zijn dan ook vele charmante bruggetjes te vinden in het dorp. Veelal van hout maar toch is dat niet waar de naam Ponte di Legno (houten brug) vandaan komt. Die komt van een familie met de naam Di Legno. Er is in het plaatsje een aantal charmante restaurants en hippe bars. Mensen kletsen bij op de terrassen en pleintjes en genieten van hun aperitief.

Vanuit het dorp kun je een aantal liften nemen de bergen in om van daaruit een bergwandeling te maken. Je kunt ook extremere sporten beoefenen, zoals downhill mountainbiken, maar een ‘gewoon’ stukje fietsen op een e-bike kan ook. Er staan op verschillende plekken laadpalen voor elektrische fietsen. De Ciclovia dell’Oglio biedt zelfs de mogelijkheid om vanaf de Passo del Tonale helemaal naar het Lago d’Iseo te fietsen en zelfs nog verder. Terug kun je de Bicibus nemen die je met je fiets weer mee terug neemt naar je vertrekpunt. Ook voor de golfbaan moet je omhoog: met de zitlift Valbione kom je bij de ingang van golfclub Ponte di Legno. Ik besluit een bescheiden hike te doen rond de golfclub. Er zijn genoeg mogelijkheden voor langere wandelingen maar gezien de donkere wolken die zich samenpakken kies ik een kort rondje. Voordat ik de lift naar beneden neem lunch ik bij berghut Capanna Valbione. Nu heb ik me niet uitgesloofd vandaag maar stel dat je wel een flink stuk gefietst of gewandeld hebt, dan bestel je hier de streekspecialiteit pizzocheri, een pastasoort gemaakt van boekweit en traditioneel geserveerd met aardappels en kaas. Dan weet je zeker dat je voldaan bent aan het eind van de maaltijd. Ook al ben ik niet zo heel actief geweest, ik laat me de pizzocheri goed smaken. Ik besluit daarna wel naar beneden te lopen in plaats van de lift te nemen, zodat deze zware lunch verteerd kan worden. ’s Avonds op het balkon van mijn hotelkamer kijk ik uit over Ponte di Legno. Ik zie de lichtjes van de liften de bergen op kruipen en kom tot de conclusie dat ik liever stroomopwaarts zit dan beneden aan het Lago d’Iseo. Gelukkig hoef je in Val Caminoca niet te kiezen.